Ze komt niet. Ze komt echt niet. Het besef slaat langzaam, maar als een baksteen in. Dat kwam vanuit het niets. We hadden al een paar dagen leuk gechat via Tinder en de date stond al een dag vast. Zelfs vandaag nog hadden we contact gehad, dus het zat wel goed, dacht ik. Ok, ze was twee uur voor onze date ineens verdwenen uit mijn lijst van matches, maar Tinder deed wel vaker vreemd de laatste tijd.

Maar het was dus niet Tinder dat vreemd deed. Terwijl ik het slot van mijn fiets weer open deed, bedacht ik dat dit toch een keer moest gebeuren. Het kon niet altijd feest zijn. Misschien was dit wel mijn verdiende loon, dacht ik. Goed, nooit had ik iemand in de kou tevergeefs laten wachten, maar ik had ook erge dingen gedaan. Hoe vaak ik een meid nooit meer gebeld had na een succesvolle date, was niet op een hand te tellen. En als het al tot een date gekomen was, had iemand toch wel echt geluk gehad, vond ik zelf.

Het zou me weer terug op aarde zetten, besloot ik toen ik weer langzaam terug naar huis fietste. Ik fietste langzaam, omdat mijn voeten half bevroren waren. All-Stars waren geen goede keuze geweest op deze koude decemberavond. Net als daten, ook geen goede keuze. Ik had ook thuis op mijn bank kunnen zitten. De werkdag was zwaar geweest en lang, dus ik had me moeten haasten om hier op tijd te zijn. Natuurlijk had ik ook naar binnen kunnen gaan en deze koude voeten kunnen ontlopen, maar daar was ik dan toch niet sociaal genoeg voor. Alleen in een vreemde kroeg zitten was geen optie.

Maar ze had zichzelf ook wel gered, hoor. Ik zocht geen relatie en misschien wilde zij dat wel. Daar was ik helemaal niet aan toe, ik woonde hier net. Het was maar goed dat ze niet op was komen dagen, ze had zichzelf heel wat ellende bespaard. Misschien vond ze wat ze zocht wel bij een andere jongen die ze op Tinder ontmoette. Iemand die net zo aardig deed als ik, maar wel oprecht was. Die het niet zag als een of ander spelletje, wat het voor mij soms wel was. Natuurlijk, als ik de ware tegen zou komen, zou ik mijn ogen niet sluiten, maar mijn ware zat niet op Tinder. Dat kon gewoon niet.

Mijn ware zou ik in een kroeg ontmoeten, of op een feest. Daar had ik geen apps voor nodig, dat wist ik. Nee, deze apps waren prima voor andere mensen, maar voor mij niet. Dat hield ik mezelf vaak genoeg voor, maar langzaam maar zeker geloofde ik steeds minder in die gedachte. Als ik mezelf kon bekijken terwijl ik in een kroeg stond, zou ik me schamen. Ik stapte niet meer op willekeurige meisjes af en als ik het wel deed, was ik zo dronken dat ik mijn eigen naam al niet meer wist. Hoe kon die vent nou ooit nog een meid aan de haak slaan zonder hulp van zijn telefoon? En nu kwamen ze zelfs al niet meer opdagen op dates…

Met veel kracht duwde ik mijn fiets tegen de deur om hem open te maken. Misschien lag het wel helemaal niet aan mij. Misschien had ze echt baardvrees, zoals mijn vriend zei. Ja, dat zou het zijn. Baardvrees. Mijn telefoon trilde in mijn zak. Snel keek ik. “Oooo dat is echt zuur!” zei een andere match op mijn bericht dat ik een soort van date had waar ik 20 minuten in de kou stond en zij niet op kwam dagen. Misschien moest ik maar eens met haar afspreken.