Of het kleine jongetje dat postuum wereldberoemd is geworden doordat hij zielloos aanspoelde op een strand de kans heeft gehad om afscheid te nemen? Ik betwijfel het. En hoe zit het met de Duitse vrouw, wiens laatste rustplaats een Samsonite op de bodem van de Maas was? Ik denk het ook niet. En Els Borst, van wie met meer dan veertig messteken door een verwarde man haar pensioen drastisch korter gemaakt werd? Ook zij heeft niet de kans gehad gedag te zeggen.

Ik krijg wel nog de kans om afscheid te nemen en schaam mij direct dat ik de vergelijking trek met die gruwelijke nieuwsfeiten van de afgelopen week. Want mijn afscheid is helemaal niet definitief. Mijn afscheid lijkt op dat van een Nederlandse sergeant die in Syrië gaat wonen, al moet je bij mij Syrië vervangen door Amsterdam. En met wellicht minder achterliggende Jihadistische gedachten, al word ik ook graag gezien met baard.

Nee, het is een tijd van gaan voor mij. Nu er een nieuwe burgemeester zit die ik nog nooit aan de tand gevoeld heb en met wie ik nog nooit een aanvaring gehad heb, raak ik de feeling met mijn stad een beetje kwijt. Net als dat de enige wedstrijd van Roda die ik dit jaar ga zien, in de Amsterdam Arena is. Een jaar heb ik het nog vol kunnen houden, maar nu moet ik het toegeven. Ik ben meer Amsterdammer dan Limburger nu, al zouden ze dat op mijn werk niet zeggen.

Maar die Limburgse roots, verloochen ik niet. Ik vertel nog altijd trots dat Frans Timmermans en ik altijd in dezelfde kroeg komen en dat hij mij dan negeert en ik hem. Dat Heerlen komende kerstdagen in het teken staat van Serious Request en dat iedereen daar trots op is. En dat Belgische criminelen tegenwoordig Roermond uitkiezen om te sterven en niet meer in Heerlen in het station gaan liggen om dat te doen.

En het is ook elders in Nederland opgevallen, dat de Mijnstreek hot is. Kijk maar naar al die nominaties voor de Gouden Kalveren voor Gluck Auf. Die film kan ik nu zelfs hier in alle Pathé-bioscopen in Amsterdam zien. Je ziet het ook aan de SP, waar unaniem Ron Meyer voorgedragen wordt als nieuwe voorzitter. Wij zagen het al jaren in die koempel zitten, maar nu gaat de rest van het land ook meemaken hoe hij in elkaar zit.

Ik ben natuurlijk niet de enige die vandaag afscheid neemt. Vanavond is de afscheidswedstrijd van Danny Blind als bondscoach en dan kunnen we met zijn allen zeggen: ‘Het waren twee fantastische dagen’.  Gelukkig hield ik langer stand als columnist, als ik even door mijn bestanden blader kom ik al gauw twintig columns tegen. Columns over sportwagens die raadsleden inzetten om zieltjes te winnen, columns over een enge kapster, een column over Onno Hoes en een verhaal over de dag van het Texelse schaap. Steeds weer vloeiden de woorden eruit.

Nu niet, met deze column heb ik de meeste moeite. Want hoe sluit je zo’n termijn af? Waar ga je het in je laatste verhaal over hebben? Gaat het over jezelf, of gaat het over al die schrijnende zaken die de afgelopen weken gespeeld hebben? Een beetje van beiden, daar heb ik voor gekozen. En of ik dan nog ergens spijt van heb, iets waar ik nooit aan toegekomen ben? Ik heb het helaas in al die jaren nooit over Dion Graus gehad. Daar baal ik wel van. Maar gelukkig dat Paul Dolhain in dat gat springt. En nu weer over tot de orde van de dag, ik wens u tabee, tot ziens, gluck auf en alles. Tot aan de bar, hier bij Frits en Kathinka.