Category Archives: Schrijfsels

Alles wat ik schrijf, valt hieronder

Het Vrije Woord

07 Wednesday Jan 2015

Posted by in Schrijfsels

≈ 2 Comments

Tags

, , , , ,

Kapot, ontredderd, neergeslagen. De beelden van de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs gaan door merg en been. Niet vanwege de gruwelijkheid, maar vanwege de achtergrond. Deze aanslag is namelijk gericht op het vrije woord. Ik kende niemand persoonlijk op die redactie, maar toch raakt de barbaarse daad mij, u en eigenlijk iedereen. Ons wordt de mond gesnoerd.
deschreeuw
Ik wil het niet, maar toch denk ik meteen aan de setting. De redactie kwam bij elkaar voor een vergadering, zoals dat op redacties gaat. Er wordt gepraat over de inhoud van het magazine, wat gaat er wel mee en wat schuiven we naar volgende keer. Wie moeten we nog interviewen en welke cartoons plaatsen we. Er worden ideeën geopperd en evenzoveel ideeën worden afgeschoten. Alleen was dat deze keer letterlijk.

Straks moet ik met de fiets naar station Muiderpoort. Vanuit mijn huis rij ik dan langs het Oosterpark. Daar staat een beeld, waar ik elke keer even naar kijk als ik er langs fiets. De Schreeuw, zo heet het. Tien jaar geleden werd in de buurt van het Oosterpark Theo van Gogh vermoord, om waarschijnlijk eenzelfde reden als dat nu een redactie in Frankrijk afgeslacht is. Voor het verkondigen van een mening waar anderen het niet mee eens waren.

Vanavond als ik – denkend aan mijn Franse collega’s – langs dat beeld fiets, dan hoop ik dat mensen nu weer hetzelfde doen als tien jaar geleden. Opstaan voor het vrije woord. Want elke keer als er een laffe daad verricht wordt tegen de vrijheid van meningsuiting, worden we voorzichtiger. Gaan we langer nadenken over wat we schrijven. Ga ik langer denken of ik dit wel moet schrijven. Maar het moet juist nu gedaan worden. Want als ik bij elk woord ga twijfelen of ik niet iemand tegen de schenen schop, dan moet ik een ander beroep kiezen.

Of ik nou over God, Mohammed, de Koning of zwarte Piet schrijf, ik moet kunnen schrijven wat ik wil. Dat is mijn vrijheid. Dat we in 2015 bang moeten zijn om onze mening te verkondigen, is belachelijk! Daar kan ik zo boos van worden, dat zelfs ik zonder woorden zit. Het enige dat ik nog kan zeggen, is dat het vrije woord nooit sterft, zeker niet na zo’n laffe daad als vanmiddag in Parijs. Bah.

Koude voeten

17 Wednesday Dec 2014

Posted by in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

, , , ,

Ze komt niet. Ze komt echt niet. Het besef slaat langzaam, maar als een baksteen in. Dat kwam vanuit het niets. We hadden al een paar dagen leuk gechat via Tinder en de date stond al een dag vast. Zelfs vandaag nog hadden we contact gehad, dus het zat wel goed, dacht ik. Ok, ze was twee uur voor onze date ineens verdwenen uit mijn lijst van matches, maar Tinder deed wel vaker vreemd de laatste tijd.
kou
Maar het was dus niet Tinder dat vreemd deed. Terwijl ik het slot van mijn fiets weer open deed, bedacht ik dat dit toch een keer moest gebeuren. Het kon niet altijd feest zijn. Misschien was dit wel mijn verdiende loon, dacht ik. Goed, nooit had ik iemand in de kou tevergeefs laten wachten, maar ik had ook erge dingen gedaan. Hoe vaak ik een meid nooit meer gebeld had na een succesvolle date, was niet op een hand te tellen. En als het al tot een date gekomen was, had iemand toch wel echt geluk gehad, vond ik zelf.

Het zou me weer terug op aarde zetten, besloot ik toen ik weer langzaam terug naar huis fietste. Ik fietste langzaam, omdat mijn voeten half bevroren waren. All-Stars waren geen goede keuze geweest op deze koude decemberavond. Net als daten, ook geen goede keuze. Ik had ook thuis op mijn bank kunnen zitten. De werkdag was zwaar geweest en lang, dus ik had me moeten haasten om hier op tijd te zijn. Natuurlijk had ik ook naar binnen kunnen gaan en deze koude voeten kunnen ontlopen, maar daar was ik dan toch niet sociaal genoeg voor. Alleen in een vreemde kroeg zitten was geen optie.

Maar ze had zichzelf ook wel gered, hoor. Ik zocht geen relatie en misschien wilde zij dat wel. Daar was ik helemaal niet aan toe, ik woonde hier net. Het was maar goed dat ze niet op was komen dagen, ze had zichzelf heel wat ellende bespaard. Misschien vond ze wat ze zocht wel bij een andere jongen die ze op Tinder ontmoette. Iemand die net zo aardig deed als ik, maar wel oprecht was. Die het niet zag als een of ander spelletje, wat het voor mij soms wel was. Natuurlijk, als ik de ware tegen zou komen, zou ik mijn ogen niet sluiten, maar mijn ware zat niet op Tinder. Dat kon gewoon niet.

Mijn ware zou ik in een kroeg ontmoeten, of op een feest. Daar had ik geen apps voor nodig, dat wist ik. Nee, deze apps waren prima voor andere mensen, maar voor mij niet. Dat hield ik mezelf vaak genoeg voor, maar langzaam maar zeker geloofde ik steeds minder in die gedachte. Als ik mezelf kon bekijken terwijl ik in een kroeg stond, zou ik me schamen. Ik stapte niet meer op willekeurige meisjes af en als ik het wel deed, was ik zo dronken dat ik mijn eigen naam al niet meer wist. Hoe kon die vent nou ooit nog een meid aan de haak slaan zonder hulp van zijn telefoon? En nu kwamen ze zelfs al niet meer opdagen op dates…

Met veel kracht duwde ik mijn fiets tegen de deur om hem open te maken. Misschien lag het wel helemaal niet aan mij. Misschien had ze echt baardvrees, zoals mijn vriend zei. Ja, dat zou het zijn. Baardvrees. Mijn telefoon trilde in mijn zak. Snel keek ik. “Oooo dat is echt zuur!” zei een andere match op mijn bericht dat ik een soort van date had waar ik 20 minuten in de kou stond en zij niet op kwam dagen. Misschien moest ik maar eens met haar afspreken.

Medelijden met Maastricht – Column bij Noa de Mes, zondag 7 dec. 2014

09 Tuesday Dec 2014

Posted by in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

, , ,

Ik heb bijna medelijden met ze, die duizenden chique Maastrichtenaren die nu keer op keer voor gek gezet worden door hun burgemeester. Bijna. Het heeft natuurlijk ook wel iets grappigs. Toen hier in Heerlen voorgesteld werd om Paul Depla burgemeester te maken, moest je ze eens horen. Dat kon toch niet! Dat lijkt nu wel een eeuwigheid geleden, want sinds Onno Hoes in Maastricht aangetreden is, kijkt er niemand meer naar de Heerlense burgervader.
onnoHoes

Met wie ik soms wel medelijden heb, is met Hoes zelf. Maar vaak besef ik dan na een paar minuten dat het hier om een slimme man gaat, iemand die in de showbizz opgegroeid is en die beter zou moeten weten. Zeker na alle rotzooi van vorig jaar, zou hij nu toch beter op moeten letten. Maar nee, net zoals heel veel andere mannen doet bij hem zijn piemel het denkwerk en doet waarschijnlijk zijn secretaresse al het andere werk. Of secretaris, in zijn geval.

Het maakt mij niet uit of hij blijft of dat hij vertrekt, het enige dat bij mij de hele tijd blijft hangen is het gevoel dat iemand in zijn positie toch beter zou moeten weten. Je bent al een keer gewaarschuwd, hebt al een rottijd achter de rug en dan nog laat je je naaien door de eerste de beste nieuwe schandknaap die langs komt. Ik snap daar niks van. Is hij zijn baan zo beu?

Misschien is het ook wel een VVD-dingetje hoor. Rutte laat zich ook elke keer als hij zich in Brussel vertoont naaien, dus wellicht hoort het erbij. En waarom denk je dat Jeanine Hennis zo graag Defensie-minister geworden is? Hoe vaak die wel niet een tentenkamp binnengelopen is en met heel ander haar en doorgelopen mascara daar uit kwam, is niet op twee handen te tellen.

Maar voor een stad als Maastricht is een burgemeester als Onno Hoes natuurlijk een kleine ramp. De stad die zichzelf op een hoger podium plaatst dan ooit gebouwd is en waarvan de inwoners nog net niet stikken in hun zelfliefde. Een burgemeester die de zelfverzonnen waarden en normen van de Maastrichtenaar in de Maas werpt, zet de echte Sjeng te kakken.

In Maastricht wordt dan ook langzaam weer gebeden om een terugkeer van Gerd Leers. Natuurlijk, Gerd had ook zo zijn fouten, maar een verkeerde villa is niks vergeleken bij zeventien zeventienjarige knapen die in een hotellobby op Hoes zitten te wachten. Nee, Leers was chique, had de uitstraling van een Maastrichtenaar en maakte de stad weer schoon. Hij maakte korte metten met het gespuis dat de Limburgse hoofdstad een slechte naam gaf. De MVV-hooligans werden afgestraft en Vinkeslag werd leeggeruimd.

Ja, dat heeft Maastricht nodig. Een rechtgeaarde CDA’er, iemand waar niets op aan te merken is, iemand die de rust in die geweldig mooie stad weer terug laat keren. Gerd Leers zelf is natuurlijk te oud. Misschien iets voor Camiel Eurlings?

Tsjernobyl

29 Saturday Nov 2014

Posted by in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

, , ,

Het is dat ik mijn verhuisdozen net weer aan iemand anders gegeven heb, maar anders zouden ze alweer klaar staan om een nieuwe plek op te zoeken. Afgelopen week zag ik een filmpje dat met een drone opgenomen is en waar een mooi stukje land getoond werd. Tsjernobyl. Goed, je hebt misschien een beetje last van straling, maar dat heb ik ook met mijn smartphone naast mijn hoofd. Het voordeel van Tsjernobyl is dat daar niemand anders woont. Er wordt dus ook door niemand bezwaar gemaakt dat daar een drone over die stad vliegt. Moet je hier in Nederland eens proberen, dan krijg je het met allerlei instanties aan de stok.

Als er niemand anders woont, dan is er ook niemand om een discussie mee te voeren. Niet over zwarte piet, niet over doorgefokte honden en niet over belasting voor de rijken. Het kan de inwoners van Tsjernobyl niet interesseren. En als een vreemd land de inwoners van Tsjernobyl racisten zou noemen dan zou de Oekraïnse overheid daar iets aan doen. Of de Russische. Nou ja, de overheid waar die stad die week onder zou vallen zou er iets aan doen.

Heel anders dan hier in Nederland. Turkije had een mening over hoe wij met Turken omgaan. En dat mag, vindt onze minister-president. De Premier is namelijk tevreden met de uitleg van de Turken. Ik quote: “Excuses zijn volgens hem niet nodig, omdat Turkije heeft gezegd dat de verklaring over racisme in Nederland niet bedoeld was voor de Nederlandse overheid.” Dus als ik het goed begrijp zijn alle Nederlanders racisten, behalve de overheid. Dus als Nederlandse overheid hoef je niet boos te zijn als een ander land je inwoners racisten noemt, zolang je het zelf maar niet bent?

Volgens mij is de overheid nog altijd een volksvertegenwoordiging, dus als er kritiek is op het volk, is er linea-recta kritiek op de overheid. Maar nee, alles is weer koek en ei met Nederland en Turkije. De Turkse minister die vond dat wij in Nederland niet goed omgaan met zijn landgenoten hoeft zijn uitspraken niet terug te trekken, omdat ze niet over Mark en zijn vriendjes gaan. Die gaan gewoon vrolijk door met waar ze mee bezig waren, hele beroepsgroepen discrimineren. Want dat mag wel, bijvoorbeeld zelfstandigen pesten. De ene proefballon na de andere wordt opgelaten om die ongrijpbare maar in de pas te laten lopen.

Nee, ik weet het zeker. Ik vertrek. Ik zoek alleen nog een leuke meid die het ook helemaal gehad heeft in dit land om samen gemuteerde baby’s mee te maken.

Baas van het journaal – column bij Noa de Mes, 3 nov. 2014

04 Tuesday Nov 2014

Posted by in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Als ik de baas zou zijn van het journaal, zou ik ook proberen om zoveel mogelijk bonus op te strijken. Ik ben het dus wel eens met de directeur van L1. Wie zou als hij in zijn schoenen stond, niet gewoon hetzelfde doen? Als een stichting in een financieel moeilijke periode op een of andere manier ziet dat jij wel gewoon al je targets gehaald hebt, ga je die bonus toch niet afslaan? Dat die bonus van de directeur gelijk stond aan mijn jaarsalaris bij L1, moet maar even door de vingers gezien worden. De directeur is natuurlijk veel belangrijker voor een bedrijf.testbeeld

Toch vraag ik me wel eens af wat die targets dan waren. Het gaat over 2013, een jaar waarin er veel veranderde bij L1. Zo ging de hele redactiestructuur op de schop en werden er aan het eind van het jaar even twee programma’s van de buis gegooid. Daar kwam dan wel één nieuw voor terug, maar het was wel een flinke kostenbesparing. Als het target was: zorg ervoor dat L1 aan het eind van dit jaar nog bestaat, dan heeft de directeur dat goed gedaan.

Al zet ik wel eens vraagtekens bij de dingen die de directeur eigenlijk bij L1 doet. De enige keren dat ik die man gezien heb, was tijdens de lunch. Op de redactievloer, heb ik hem nooit mogen bewonderen. Het was pas in september van dit jaar dat ik hem voor het eerst tegenkwam in een radiostudio. Na zo’n tien jaar leiding te geven aan een televisie- en radiostation, leek het hem wel tijd om een keer bij uitzendingen aanwezig te zijn. Hij schrok van het feit dat de presentatoren van de vroege show al om 6 uur begonnen met hun werk. Ik denk dat hij zich ook nog altijd afvraagt waarom er geen nieuws meer op L1.nl staat en dat hij denkt dat 1limburg.nl een concurrent is. Laat hem maar even.

Maar hij zal vast dingen goed doen. Ok, de reclame-inkomsten zijn de afgelopen vijf jaar dramatisch gekelderd, maar dat ligt niet aan hem. De techniek achter de televisie- en de radiostudio’s rammelt en staat op springen, maar daar gaat hij vast niet over. Redacteuren morren over de vele veranderingen in korte tijd, maar wie is hij om de hoofdredacteur te beteugelen?

Toch verdient hij de bonus, de Raad van Commissarissen van L1 is daar van overtuigd. L1 keerde het extraatje in 2013 uit voor beter dan verwachte financiële prestaties. Wat zijn dat, beter dan verwachte financiële prestaties? Dat kan ook betekenen dat er 100 miljoen euro verlies gemaakt is, maar dat er 101 miljoen euro verwacht werd. Als je zo begint, kun je iedereen bij L1 een bonus geven. Dan wacht ik nog altijd op die bonus voor die ene reportage, die beter dan verwacht was. En de presentatoren van AvondGasten, omdat het geluid beter dan verwacht is. Of naar de kantinejuffrouw, die laatst broodjes serveerde die beter dan verwacht waren.

Maar die directeur heeft hem verdiend hoor, die bonus. Geweldig wat hij met L1 doet. Als hij er niet was, dan was het een totaal ander bedrijf. Denk ik. Hoop ik.

Ebolakoorts

25 Saturday Oct 2014

Posted by in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

, , , , , , ,

De afgelopen dagen heb ik een beetje last van Ebola-verschijnselen. Dat is niet zo vreemd, volgens mij heeft iedereen in Nederland een beetje last van griep of verkoudheid. Ik ben niet net terug uit Afrika en er heeft ook voor zover ik weet niemand met Ebola over mij heen gespuugd. Dat zou ik me namelijk vast herinneren. Daarom dat ik met deze ziektebeelden niet op mijn fietsje stap naar het VU medisch centrum.
regenboogpiet
Daar zal het namelijk wel veel te druk zijn met mensen die denken dat ze écht Ebola hebben. De kans dat je in Nederland die ziekte oploopt, is kleiner dan de kans dat je de Staatsloterij wint. De Staatsloterij, want dat je een prijs wint bij de Postcode Loterij is vrijwel zeker. Ik snap die ophef over de gratis Ben&Jerry’s niet echt, op dit moment zou ik graag met zo’n bak op de bank zitten terwijl ik een beetje zucht en kreun en zachtjes aan mijn voorhoofd voel.

Als man heb je natuurlijk veel meer last van de griep. Dat lijkt niet alleen maar zo, dat is laatst zelfs wetenschappelijk bewezen. Vandaar ook dat de Ebolakoorts ook meer heerst bij mannen dan bij vrouwen. Het is eigenlijk vergelijkbaar met de oranjekoorts, dat treft ook meer mannen dan vrouwen. De Ebolakoorts begint eigenlijk net zo’n dingetje te worden hoor, er zijn nog net geen vlaggetjes verkrijgbaar, maar de eerste hits over Ebola worden as we speak geschreven. Ik zie Ali B. en Marco Borsato al samen in een of ander Afrikaans dorp staan en een semi-mooi nummer opdragen aan alle doden.

Winkeliers zijn nog niet heel happig, maar het duurt niet lang meer voor de eerste Ebola-burger opduikt. Ik hoorde laatst al iemand in een Amsterdamse kroeg zeggen dat hij al Ebola had voordat het hip was, dus dan weet je het wel. Audi denkt er ook al over na om elke tiende klant met Ebola een van de 850.000 teruggeroepen Audi’s mee te geven. Kunnen ze nog lekker even bumperklevend de laatste weken van hun leven over de A2 knallen.

Maar Nederland is er klaar voor, hoor. De uitbraak mag beginnen. Elke provincie heeft bedden gereserveerd, zelfs in Flevoland kun je terecht als je Ebola krijgt. Als ik Ebola zou krijgen in Sierra Leone, dan bleef ik liever daar dan dat ik in Almere of Lelystad terecht kwam. In Lelystad krijg je dan eerst over de helft van je zwarte gelaat een regenboog geschilderd, want helemaal zwart mag je daar niet zijn in november en december.

Ja, nou ga ik me op glad ijs begeven, want als er één discussie in Nederland is waar ik geen mening over heb, dan is het wel de Zwarte Pieten discussie. In Syrië worden dagelijks kinderen verkracht en onthoofd, in Oekraïne weet niemand meer in welk land hij nou eigenlijk hoort, in Israel worden pasgeboren baby’s overreden, in Afrika is Ebola pas belangrijk sinds de westerse wereld er ook soms mee te maken krijgt en in Nederland maakt men zich druk of een pop van Nelson Mandela van papier mache nou wel of niet op Zwarte Piet lijkt. Welke kant het ook uitgaat met die hele discussie, het kan me gestolen worden.

Dag van het Texelse schaap – Column bij Noa de Mes, 5 okt. 2014

06 Monday Oct 2014

Posted by in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

, , , , ,

Na lang wikken en wegen hebben we besloten om Noa de Mes vandaag door te laten gaan. Het is namelijk vandaag de internationale dag van de leraar en uit piëteit met de leraren, is ons gevraagd Noa de Mes deze maand af te blazen. Uit respect voor de leraren zijn we daarom vandaag een paar minuten later begonnen.

texelsschaap

Ik was al blij dat wij op 10 november geen Noa de Mes gepland hadden, want dan is het de Dag van de Mantelzorger. Die mensen zijn met steeds meer en zo’n evenement als het onze kan dan lelijk in de weg staan. Ik vond het dan ook erg gedurfd dat de Nederlandse overheid een herdenkingsdag plant op 10 november. De mantelzorgers zullen dat vast niet leuk vinden.

Maar 10 november was dan ook de enige logische dag om de ramp met het vliegtuig MH17 te herdenken. Het is dan namelijk 116 dagen geleden dat het vliegtuig neergehaald werd. Een logisch getal. En 11 november kon niet, want dan was er een feestje in Maastricht. 13 november was wellicht nog logischer geweest, want dan is het immers de Dag van het Respect, zoals u weet. Er is nog gedacht over 19 november, maar dan staan er al te veel dagen gepland om deze herdenkingsdag nog op de kalender te plaatsen. Je hebt dan namelijk al de Dag van de Man, Dag tegen kindermisbruik, de COPD-dag en de Toiletdag. Ik ben nog altijd het verband aan het zoeken.

Laten we voorop stellen dat de ramp met MH17 erg was. Heel Nederland is er door geraakt. Ik ook. Maar ik vind een lukraak gekozen herdenkingsdag geen reden om met zijn allen heel druk te gaan doen over een carnavalsfeest waar een erg lange voorbereiding in zit. Oad op Nuj in Heerlen heeft gewoon vette pech gehad dat die herdenking op dezelfde dag viel. Mijns inziens losten ze het goed op door te zeggen dat er een minuut stilte werd gehouden.

Want wees nou eerlijk: hoe lang gaat u op die dag stilstaan bij die ramp van 17 juli? Als het tijdens het journaal voorbij komt, denkt u even: “goh, best wel erg.” Als u overdag langs een of andere herdenking op televisie zapt, denkt u even terug aan toen. Ik ook. Maar ’s avonds zou ik best een biertje kunnen drinken terwijl Big Benny gas geeft op het podium. Het staat namelijk zo ver uit elkaar, dat ik het woord ongepast, ongepast vind.

Heel fatsoenlijk Nederland valt over de kleine organisatie van dit leuke evenement heen. Want wat kunnen wij toch goed met zijn allen zeggen dat iets niet mag. Dat we dat niet vinden kunnen op zo’n dag. Zo’n ontzettend willekeurige dag die ineens de stempel heeft van herdenkingsdag. Herdenken kun je iedere dag. Nabestaanden doen niet anders. Maar als we dan een herdenkingsdag moeten plannen, ben ik voor 17 juli 2015. Een jaar na dato. Al krijg ik dan waarschijnlijk wel ruzie met de bedenkers van de Dag van het Texelse schaap.

Station Amsterdam Amstel

26 Friday Sep 2014

Posted by in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

, , ,

28 Station Amsterdam-Amstel

Hij is de enige die hier thuis hoort. Dat zie je aan alles. Alle andere mensen die hem voorbij stuiven, zijn maar passanten. Dit is zijn plek, hier is hij elke dag. Je ziet het aan de manier waarop hij zijn bezem quasinonchalant tegen een vuilnisbak parkeert. Of aan de manier waarop hij een papiertje van de grond afraapt en dan een vuile blik op een willekeurig iemand werpt. Zeer waarschijnlijk gooide het lieflijke meisje dat papiertje op de grond, maar in zijn opzicht zijn ze allemaal hetzelfde.

De tienduizenden treinreizigers die elke dag zijn werkplek vervuilen, hij haat ze allemaal. De schoonmaker weet diep van binnen dat hij zijn familie voedt omdat zij troep maken, maar graag had hij gezien dat ze dat met wat meer gevoel zouden doen. Als alles in de daarvoor beschikbare afvalbakken zou verdwijnen, zou dat zijn leven een stuk makkelijker maken. Zo moeilijk was het toch niet? En ze zagen hem toch lopen met zijn bezem en zijn afvalbakken? Hij snapte niet waarom mensen dan niet de moeite namen om even naar een afvalbak te lopen.

De schoonmaker haatte vooral de mensen die rond dit tijdstip van de ene kant van het station naar de andere liepen. Het was spitsuur, mensen krioelden als mieren door de massa. Een systeem leek er niet in te zitten, maar toch ging iedereen van de ene naar de andere plek en leek iedereen te weten waar hij naartoe moest. De enige niet op doorreis, was de schoonmaker zelf. Hij bewaakte het fort, waarvoor wist hij niet. Het was niet zo dat het ooit schoon werd, die illusie had hij al lang geleden opgegeven.

Pas toen hij vorig jaar een aantal dagen niet werkte, zag iedereen wat hij deed. Pas als hij niet werkte, zagen mensen hem. Nu hij weer werkte, was hij weer niks meer. Hij was weer dezelfde zombie die tussen de massa voortbewoog. In een eigen tempo, een ander tempo dan de rest. Zelfs met zijn opvallende kleding, zag niemand hem.

Hij veegde nog wat. Ik volgde hem met moeite. Zelfs terwijl ik op hem lette, verloor ik hem telkens uit het oog. Hij was er niet, terwijl ik hem toch duidelijk zag lopen. De schoonmaker, hij waande zich de baas van het station. Een eigen baas, want hij was de enige die echt gaf om de plaats waar hij werkte. En zijn werk was nooit af, als hij ’s ochtends weer op zijn werk kwam, lag het papierwerk hoog opgestapeld en waren de bakken vol. Dan begon alles weer van voor af aan.

Hulp-Frans

05 Friday Sep 2014

Posted by in Schrijfsels

≈ 1 Comment

Tags

, , ,

Ik geloof niet meer in Frans Timmermans. Jarenlang hebben mijn ouders mij voor de gek gehouden. Vol verwachting zette ik het nieuws op en wachtte ik tot er een bericht kwam over Timmermans. Wat spookte hij nu weer uit? In welk oorlogsgebied was hij nu weer aan het bemiddelen? Frans stelde nooit teleur. De ene keer had hij het over Oekraïne, de andere keer over de neerwaartse spiraal van de PvdA. Alles was even boeiend, alles werd met evenveel passie gebracht.Bezoek minister Timmermans aan Albanië

Natuurlijk, ook mij viel het op dat Frans er soms anders uitzag, maar mijn ouders zeiden dat dat het ‘jo-jo-effect’ was of dat het door de stress kwam. Ik at het als zoete koek. Maar de laatste tijd heb ik wat beter op zitten letten. Het leek mij onwaarschijnlijk dat Frans op één dag zowel bij een hockeywedstrijd van zijn dochtertje, een voetbalwedstrijd van Roda JC, een praatprogramma in het centrum van Heerlen én de koffietafel van Juncker in Brussel kon zijn. Dat was onmogelijk!

Mijn ouders zouden daar wel een verklaring voor hebben. Frans Timmermans heeft het zo druk, dat hij soms hulp-fransen in zet. Die gaan dan in plaats van de echte Frans naar de kleinere bijeenkomsten. Waar Frans niet hoeft te spreken en alleen maar handjes hoeft de schudden, is de kans groot dat je een hulp-Frans tegenkomt. Zo hoeft de echte Frans zich alleen maar met belangrijke zaken bezig te houden, de zaken die je op het acht uur journaal ziet.

Maar ook dat zijn acteurs, ik weet het nu vrijwel zeker. Het kan nu eenmaal niet dat een normale politicus zo goed en zo vlot speeches geeft. Zeker niet in het Engels. Ik denk dat voor zijn speech bij de Verenigde Naties gewoon een Amerikaanse ‘Frans’ ingehuurd is. Dat in Rusland ook een paar ‘Franzen’ rondlopen, die als het moet de honneurs waar kunnen nemen.

Ik denk ook niet dat ik de enige ben die er doorheen aan het prikken is. Vandaar ook dat Frans nu weggezet wordt op een post, waarvan niemand weet wat het nu eigenlijk betekent. Dan kunnen ze Timmermans op laten draven om handjes te schudden in alle landen, zodat hij een wereldwijd symbool wordt. De Fransen hebben een Frans nodig en de Duitsers hebben ook gezien hoeveel hoop onze minister ons gaf in bange dagen. Die willen daar ook een graantje van meepikken.

Voor de kinderen zal ik nog doen alsof. Als er weer eens een Frans langs komt fietsen in Heerlen zal ik hem netjes groeten. Ik zal zwaaien en tegen kinderen in de buurt zeggen: “Zag je dat? Dat was Frans Timmermans. Doe maar goed je best op school, want als Frans ziet dat je je best niet doet, dan stuurt hij je zo naar de Oekraïne!”

Blauwtje

12 Tuesday Aug 2014

Posted by in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

, , ,

afwijzing
Als klein kind was het eigenlijk al duidelijk toen het mij alsmaar niet lukte om de knuffelbeer van mijn zus te pakken te krijgen. Het beest heette blauwtje. Wellicht had ik het toen al moeten weten dat ik voorbestemd was om mijn leven lang blauwtjes te lopen.

Ik vind mezelf daar niet zielig om, in tegendeel. De laatste jaren heb ik er een sport van weten te maken. Vaak ben ik op stapavonden op zoek naar de meid die mij het origineelst afwijst. Van “Nee”, “blijf van me af” en “ik ken je niet en ik wil je niet kennen”, tot “je stinkt”, “nee, ik heb je vlieger nergens gezien” en “ik heb je vorige week al afgewezen”, ik heb ze onderhand allemaal wel eens gehoord.

Wijze mannen zeiden ooit: ‘als je ergens goed in bent, doe het dan niet gratis.’ Daarom ben ik de laatste weken na aan het denken over een verdienmodel aan het blauwtje lopen. Om niet ook met dit idee de boot in te gaan, heb ik een aantal opties bedacht.

1. Iedereen bij wie ik een blauwtje loop, betaalt mij. Er zitten wat haken en ogen aan deze opzet, dat besef ik. Maar ik heb natuurlijk wel net een vrouw een plezier gedaan. Ze hebben de kans gekregen om iemand keihard af te wijzen, wat natuurlijk erg goed is voor het zelfvertrouwen. Ik zou mezelf neer kunnen zetten als een soort van zelfhulp-goeroe, die vrouwen laat zien dat ze elke man af kunnen wijzen.

2. Mannen betalen mij om hun te laten zien hoe het niet moet. Er zijn al duizenden boeken op de markt die mannen helpen een vrouw te scoren. Geen enkel boek helpt echt, want mannen zijn meestal te verlegen om op vrouwen af te stappen. Geen punt, ik laat hun zien hoe het niet moet en welke fouten ze allemaal kunnen maken als ze op vrouwen afstappen.

3. Ik laat me sponseren. Bedrijven die hun product bij vrouwen onder de aandacht kunnen brengen, kunnen mij betalen om hun product aan te prijzen. Een voorbeeld: “Goh, ik ruik dat je ongesteld bent. Gebruik je wel Super soft van OB?” Succes gegarandeerd. Ik loop een blauwtje, maar die meid denkt de rest van de avond wel alleen nog maar aan OB.

Er zitten natuurlijk wel pijnpunten aan dit plan. Mijn avances mogen nooit meer goed gaan. Veel geld verdienen met blauwtjes lopen, of toch af en toe succes hebben? Het is een moeilijke keuze, een onmogelijke keuze. Gelukkig ben ik ZZP’er en kan ik dus naast het blauwtjes lopen, ook nog een hoop andere dingen doen. Zoals onzin als dit schrijven, terwijl ik eigenlijk dozen in moet pakken voor mijn grote verhuizing.