Lang hielden we het uit met elkaar, ik liet jou leven en jij viel mij niet lastig. We leefden naast elkaar en ik had je zelfs een naam gegeven. Freek, zo noemde ik je altijd, ook al vond mijn vriendin het geen goed idee om je bij je naam te noemen. Alles ging goed, maar na een week weg te zijn geweest, heb je blijkbaar voor het oorlogspad gekozen. Het begon vanmiddag, toen ik na een vroege dienst vredig de bank had opgezocht en een welverdiend dutje wilde doen. Ik werd wakker van gekriebel op mijn hand en toen ik opkeek, zoefde je voorbij. Ik schrok mij rot, sprong van de bank af en ging naar je op zoek.
Toen ik een kussen optilde, rende je de andere kant van de bank op. Aangezien ik toch wakker was, besloot ik iets anders te gaan doen. Toch knaagde het dat jij onze lieve vrede overtrad door mij wakker te maken, maar dat wilde ik nog wel door de vingers zien. Maar lang duurde je stilte niet: na een paar minuten vond je een open zakje met Oreo’s op de bank. Dat was daar blijkbaar blijven liggen na gisteravond.
Ik sprong op, griste het zakje Oreo’s weg en zag je weer vluchten. Weer onder een stel kussens. Een voor een smeet ik de kussens van de bank. Pas bij de laatste vond ik je. Nou ja, je, ik vond jullie. Want je bleek niet alleen, nee, je had een vriendje bij je. Muisstil – toepasselijk – zaten jullie in het hoekje van de bank. Jullie bewogen je niet, in de hoop dat ik jullie niet zou zien. En stiekem wist ik ook dat je Freek niet was. Freek was namelijk groter, jij was pas een paar weken oud. En je vriendje ook. Maar daarmee was het klaar, dit was nog altijd een mensenhuis, geen muizenhuis. En hoezeer ik ook op je gesteld was geraakt, ik had geen zin om jou en je familie te laten winnen.
Dus deed ik wat ieder mens zou doen: ik ging langs Kruidvat en Blokker om een heel arsenaal aan wapens tegen jou te vinden. Het zou hard tegen hard worden: jij stoort mij, ik maak je kapot. Mano e ratón, man tegen muis. Het is niet de eerste keer dat ik ooit tegen een muis vecht, maar deze keer win ik. Dus niet zoals in mijn studentenhuis in Tilburg, waar de muizen vrij spel hebben en waar ’s nachts meer door die diertjes gefeest werd dan door ons. En dat wil wat zeggen. Nee, nu word ik de baas.
Dus pakte ik een paar stukjes kaas en haalde die door de speciaal voor Freek en zijn vriendjes gekochte pindakaas. Voorzichtig spande ik de eerste muizenval, legde de kaas erop en plaatste hem naast het fornuis. De tweede was wat strakker, maar ook die kon ik goed spannen en plaatste ik achter de bank. Twee plekken waar ik Freek ooit gespot had en de bank waar de jonge muisjes vandaag aan het huishouden waren. De derde muizenval was tricky. De veer was zo strak, dat hij tot twee keer toe terugklapte. Maar de derde maal was fataal, mijn duim zat er nog tussen. Vloekend van de pijn, smeet ik de derde muizenval in de prullenbak. Twee was ook genoeg, vooralsnog. En met wat lokdozen erbij, was mijn huis veranderd in een muizenval.
Nu is het wachten tot de eerste klap. Of nou ja, de tweede. Het resultaat van de eerste klap ben ik nu aan het koelen met een doekje.
