Gisteren zat ik in Maaseik in een lunchroom. Ik moest wat tijd doden, en was het centrum ingelopen, om een beetje rond te dolen. Nou was ik even vergeten dat ik in België was en dat de enige grenzen die er eigenlijk nog bestaan, die van het internet zijn. Mijn smartphone was dus nutteloos, op een paar kilometer van Grevenbicht af. Fijn.

Daar zit je dan, alleen, in een vreemde lunchroom, een croque Hawaii naar binnen te werken. Ik wilde eigenlijk een croque monsieur, maar wist niet of ik dat nou monsieur of mesjeu uit moest spreken. Om die keuze te vermijden, ben ik maar voor de Hawaii gegaan. En dat terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo van ananas hou.

Maar terwijl ik de stukjes getoast brood naar binnen aan het werken was, moest ik denken aan een liedje van Acda en de Munnik. Dat gebeurt me niet zo vaak, de laatste keer was een jaar of twee geleden, toen ik het hier tijdens mijn column had over mijn vorige verbroken relatie. Ik associeer Acda en de Munnik blijkbaar met verbroken relaties. Goed om daar achter te komen.

Het was deze keer wel een ander liedje, niet dat liedje over ‘CD van hem, cd van haar’, maar ‘het regent zonnestralen’. Dat liedje gaat over een man die op een terras zit, ergens in Frankrijk in de zon. Hij heeft net zijn auto verkocht en de man die hem gekocht had, rijdt zichzelf dood. Nu ziet die man, Herman, een overlijdensbericht in de krant met zijn naam erop. De verzekering dacht dus blijkbaar nog dat de auto van hem was.

Ik moest vooral aan dit stukje denken: “een week geleden, in een park in Amsterdam, Had hij zijn leven overzien en schrok zich lam, Hij was een man wiens leven nu al was bepaald, En van al zijn jongensdromen, Was alleen het oud worden gehaald.” Nou wil ik niet zeggen dat ik dat gisteren zwart-wit vertaalde naar mijn eigen situatie, zo’n doemdenker ben ik niet. Ik heb een leuke baan, die zeker in de buurt komt bij mijn jongensdromen. En ik ben nou ook nog niet zo oud dat ik denk dat mijn leven nu al is bepaald.

Maar het zette me wel aan het denken. Soms heb je van die weken dat je aan het dolen bent, dat je niet weet welke kant je op moet en dat je zoekende bent. Dat je van krukken valt in cafés, dat je je vinger openhaalt aan de wikkel van een Döner, dat je je ex-vriendin op een datingapp tegenkomt en dat je je lichaam meer gebruikt als stortbak dan als tempel. Voor even is dat allemaal leuk, maar op een gegeven moment moet je in een vreemde lunchroom die tijd overzien. En je waarschijnlijk lam schrikken.

Dan moet je beseffen dat alleen thuis zijn helemaal niet zo erg of saai is, dat een dinsdagavond geen stapavond is en dat sigaretten slecht voor je zijn. Dan moet je erbij nadenken dat je geen twintig meer bent en na twee uur ’s middags van je kater af bent, maar dat je zelfs op maandag nog last kunt hebben van een ruige zaterdagavond. En vooral dat je niet alleen jezelf opzadelt met problemen, maar dat je directe omgeving daar ook last van heeft.

Of ook alles wat ik gisteren bedacht in die lunchroom tot uitvoering komt, kan ik niet beloven. Ik weet alleen dat het goed is om soms even een vreemde omgeving op te zoeken en eens in de spiegel te kijken. Al leek die spiegel deze keer wel heel erg op een tosti met ananas. Nog zo’n verkeerde keuze.