Duizend-twee-en-twintig. Zoveel woorden vloeiden er vandaag uit mijn vingers. Eindelijk weer. Woorden die niet over de dagelijkse sleur gaan, of over welke vorm van fraude dan ook. Woorden die gaan over een wereld die ik zelf verzonnen heb, waar dingen gebeuren die nooit gebeurd zijn en waarin karakters leven die in mijn hoofd tot stand gekomen zijn.

Maandenlang heb ik er op gewacht, op een dag dat ik weer kon schrijven over iets wat ‘niet echt’ is. Fictie. Zelf verzonnen. Ik heb mezelf tegen moeten houden, want als het aan mij had gelegen, was ik al veel eerder door gegaan met het boek waar ik vandaag 1022 woorden aan toegevoegd heb. Maar eerst moest dat andere verhaal af, dat verhaal wat mij écht overkomen is en wat nu bij de uitgeverij ligt. Fictie en non-fictie door elkaar halen, daar ben ik maar niet aan begonnen. Het zou heel raar zijn als er ineens een draak of een tovenaar in een boek over identiteitsfraude zouden verschijnen. Hou dan nog maar eens vol dat alles wat in dat boek staat mij daadwerkelijk overkomen is.

Maar die drang naar een verzonnen verhaal, werd steeds groter. Dagelijks schrijf ik duizenden woorden over bomaanslagen, vluchtelingen, voetbalwedstrijden, jaarcijfers en politieke uitspraken, maar nooit komen die verhalen vanuit mijn eigen hoofd. Dat is maar goed ook, want als ik dat zou doen, dan zou ik geen werk meer hebben. Maar zonder die creatieve uitlaatklep, voel ik mij soms leeg. Er moet ruimte zijn voor fantasie, maar ik moet die fantasie ook vooral los kunnen laten. En mijn manier om die fantasie los te laten, is door het op papier te zetten.

En in die fantasie, is het nooit zo erg alles non-fictie verhalen die ik dagelijks schrijf. Het nieuws is niet leuk, zeker niet als je weer tientallen doden moet melden na een bomaanslag in Turkije of als je omschrijft waarom Bulgarije geen vluchtelingen op wil vangen, terwijl er elke dag duizenden mensen hun huis in Syrië achter zich laten, omdat het daar niet meer veilig is. De vijanden die ik creëer, hebben een menselijke kant. Die zijn niet goed of kwaad, want zo dacht ik ooit dat de wereld in elkaar zit.

Als ik dan naar de Amerikaanse verkiezingen kijk, dan denk ik vaak dat degene die Donald Trump verzonnen heeft, wel een érg eendimensionaal karakter verzonnen heeft. Dat ik dat beter gekund had. Maar Trump is niet verzonnen, die man staat daar echt en een grote meute mensen loopt achter hem aan. Die man schreeuwt, vloekt en bedreigt en krijgt nog stemmen ook. Maar het alternatief is net zo’n schurk, al lijkt Hillary Clinton poeslief in vergelijking met haar Republikeinse tegenstander. De president uit The Hunger Games lijkt een betere keuze dan deze twee. Of Frank Underwood uit House of Cards.

Wanneer een fictieve wereld of een fictief karakter de beste optie is om naar te vluchten, dan is er iets goed mis met de wereld waar we nu in leven. Dan zijn de non-fictie boeken enger dan thrillers van Stephen King en lig je langer wakker van een documentaire over een gevangene in de VS dan van The Walking Dead. Is dat iets van nu, of is dat van alle tijden? Als je het antwoord weet, ik ben te vinden in mijn eigen, fictieve wereld, waar er tenminste oplossingen zijn voor de problemen. Die ik trouwens ook zelf gecreëerd heb. Dat dan weer wel.