• Kevin
  • War of Dragons

Een handvol Weemoed

~ Blog van Kevin Goes

Een handvol Weemoed

Tag Archives: Kevin Goes

Tsjernobyl

29 Saturday Nov 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

Drone, Kevin Goes, Tsjernobyl, Turken

Het is dat ik mijn verhuisdozen net weer aan iemand anders gegeven heb, maar anders zouden ze alweer klaar staan om een nieuwe plek op te zoeken. Afgelopen week zag ik een filmpje dat met een drone opgenomen is en waar een mooi stukje land getoond werd. Tsjernobyl. Goed, je hebt misschien een beetje last van straling, maar dat heb ik ook met mijn smartphone naast mijn hoofd. Het voordeel van Tsjernobyl is dat daar niemand anders woont. Er wordt dus ook door niemand bezwaar gemaakt dat daar een drone over die stad vliegt. Moet je hier in Nederland eens proberen, dan krijg je het met allerlei instanties aan de stok.

Als er niemand anders woont, dan is er ook niemand om een discussie mee te voeren. Niet over zwarte piet, niet over doorgefokte honden en niet over belasting voor de rijken. Het kan de inwoners van Tsjernobyl niet interesseren. En als een vreemd land de inwoners van Tsjernobyl racisten zou noemen dan zou de Oekraïnse overheid daar iets aan doen. Of de Russische. Nou ja, de overheid waar die stad die week onder zou vallen zou er iets aan doen.

Heel anders dan hier in Nederland. Turkije had een mening over hoe wij met Turken omgaan. En dat mag, vindt onze minister-president. De Premier is namelijk tevreden met de uitleg van de Turken. Ik quote: “Excuses zijn volgens hem niet nodig, omdat Turkije heeft gezegd dat de verklaring over racisme in Nederland niet bedoeld was voor de Nederlandse overheid.” Dus als ik het goed begrijp zijn alle Nederlanders racisten, behalve de overheid. Dus als Nederlandse overheid hoef je niet boos te zijn als een ander land je inwoners racisten noemt, zolang je het zelf maar niet bent?

Volgens mij is de overheid nog altijd een volksvertegenwoordiging, dus als er kritiek is op het volk, is er linea-recta kritiek op de overheid. Maar nee, alles is weer koek en ei met Nederland en Turkije. De Turkse minister die vond dat wij in Nederland niet goed omgaan met zijn landgenoten hoeft zijn uitspraken niet terug te trekken, omdat ze niet over Mark en zijn vriendjes gaan. Die gaan gewoon vrolijk door met waar ze mee bezig waren, hele beroepsgroepen discrimineren. Want dat mag wel, bijvoorbeeld zelfstandigen pesten. De ene proefballon na de andere wordt opgelaten om die ongrijpbare maar in de pas te laten lopen.

Nee, ik weet het zeker. Ik vertrek. Ik zoek alleen nog een leuke meid die het ook helemaal gehad heeft in dit land om samen gemuteerde baby’s mee te maken.

Ebolakoorts

25 Saturday Oct 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

Almere, Audi, Ebola, Kevin Goes, Lelystad, Postcode loterij, PowNews, Zwarte Piet

De afgelopen dagen heb ik een beetje last van Ebola-verschijnselen. Dat is niet zo vreemd, volgens mij heeft iedereen in Nederland een beetje last van griep of verkoudheid. Ik ben niet net terug uit Afrika en er heeft ook voor zover ik weet niemand met Ebola over mij heen gespuugd. Dat zou ik me namelijk vast herinneren. Daarom dat ik met deze ziektebeelden niet op mijn fietsje stap naar het VU medisch centrum.
regenboogpiet
Daar zal het namelijk wel veel te druk zijn met mensen die denken dat ze écht Ebola hebben. De kans dat je in Nederland die ziekte oploopt, is kleiner dan de kans dat je de Staatsloterij wint. De Staatsloterij, want dat je een prijs wint bij de Postcode Loterij is vrijwel zeker. Ik snap die ophef over de gratis Ben&Jerry’s niet echt, op dit moment zou ik graag met zo’n bak op de bank zitten terwijl ik een beetje zucht en kreun en zachtjes aan mijn voorhoofd voel.

Als man heb je natuurlijk veel meer last van de griep. Dat lijkt niet alleen maar zo, dat is laatst zelfs wetenschappelijk bewezen. Vandaar ook dat de Ebolakoorts ook meer heerst bij mannen dan bij vrouwen. Het is eigenlijk vergelijkbaar met de oranjekoorts, dat treft ook meer mannen dan vrouwen. De Ebolakoorts begint eigenlijk net zo’n dingetje te worden hoor, er zijn nog net geen vlaggetjes verkrijgbaar, maar de eerste hits over Ebola worden as we speak geschreven. Ik zie Ali B. en Marco Borsato al samen in een of ander Afrikaans dorp staan en een semi-mooi nummer opdragen aan alle doden.

Winkeliers zijn nog niet heel happig, maar het duurt niet lang meer voor de eerste Ebola-burger opduikt. Ik hoorde laatst al iemand in een Amsterdamse kroeg zeggen dat hij al Ebola had voordat het hip was, dus dan weet je het wel. Audi denkt er ook al over na om elke tiende klant met Ebola een van de 850.000 teruggeroepen Audi’s mee te geven. Kunnen ze nog lekker even bumperklevend de laatste weken van hun leven over de A2 knallen.

Maar Nederland is er klaar voor, hoor. De uitbraak mag beginnen. Elke provincie heeft bedden gereserveerd, zelfs in Flevoland kun je terecht als je Ebola krijgt. Als ik Ebola zou krijgen in Sierra Leone, dan bleef ik liever daar dan dat ik in Almere of Lelystad terecht kwam. In Lelystad krijg je dan eerst over de helft van je zwarte gelaat een regenboog geschilderd, want helemaal zwart mag je daar niet zijn in november en december.

Ja, nou ga ik me op glad ijs begeven, want als er één discussie in Nederland is waar ik geen mening over heb, dan is het wel de Zwarte Pieten discussie. In Syrië worden dagelijks kinderen verkracht en onthoofd, in Oekraïne weet niemand meer in welk land hij nou eigenlijk hoort, in Israel worden pasgeboren baby’s overreden, in Afrika is Ebola pas belangrijk sinds de westerse wereld er ook soms mee te maken krijgt en in Nederland maakt men zich druk of een pop van Nelson Mandela van papier mache nou wel of niet op Zwarte Piet lijkt. Welke kant het ook uitgaat met die hele discussie, het kan me gestolen worden.

Dag van het Texelse schaap – Column bij Noa de Mes, 5 okt. 2014

06 Monday Oct 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

Café Pelt, Kevin Goes, MH17, Noa de Mes, Oad op Nuj, Texelse Schaap

Na lang wikken en wegen hebben we besloten om Noa de Mes vandaag door te laten gaan. Het is namelijk vandaag de internationale dag van de leraar en uit piëteit met de leraren, is ons gevraagd Noa de Mes deze maand af te blazen. Uit respect voor de leraren zijn we daarom vandaag een paar minuten later begonnen.

texelsschaap

Ik was al blij dat wij op 10 november geen Noa de Mes gepland hadden, want dan is het de Dag van de Mantelzorger. Die mensen zijn met steeds meer en zo’n evenement als het onze kan dan lelijk in de weg staan. Ik vond het dan ook erg gedurfd dat de Nederlandse overheid een herdenkingsdag plant op 10 november. De mantelzorgers zullen dat vast niet leuk vinden.

Maar 10 november was dan ook de enige logische dag om de ramp met het vliegtuig MH17 te herdenken. Het is dan namelijk 116 dagen geleden dat het vliegtuig neergehaald werd. Een logisch getal. En 11 november kon niet, want dan was er een feestje in Maastricht. 13 november was wellicht nog logischer geweest, want dan is het immers de Dag van het Respect, zoals u weet. Er is nog gedacht over 19 november, maar dan staan er al te veel dagen gepland om deze herdenkingsdag nog op de kalender te plaatsen. Je hebt dan namelijk al de Dag van de Man, Dag tegen kindermisbruik, de COPD-dag en de Toiletdag. Ik ben nog altijd het verband aan het zoeken.

Laten we voorop stellen dat de ramp met MH17 erg was. Heel Nederland is er door geraakt. Ik ook. Maar ik vind een lukraak gekozen herdenkingsdag geen reden om met zijn allen heel druk te gaan doen over een carnavalsfeest waar een erg lange voorbereiding in zit. Oad op Nuj in Heerlen heeft gewoon vette pech gehad dat die herdenking op dezelfde dag viel. Mijns inziens losten ze het goed op door te zeggen dat er een minuut stilte werd gehouden.

Want wees nou eerlijk: hoe lang gaat u op die dag stilstaan bij die ramp van 17 juli? Als het tijdens het journaal voorbij komt, denkt u even: “goh, best wel erg.” Als u overdag langs een of andere herdenking op televisie zapt, denkt u even terug aan toen. Ik ook. Maar ’s avonds zou ik best een biertje kunnen drinken terwijl Big Benny gas geeft op het podium. Het staat namelijk zo ver uit elkaar, dat ik het woord ongepast, ongepast vind.

Heel fatsoenlijk Nederland valt over de kleine organisatie van dit leuke evenement heen. Want wat kunnen wij toch goed met zijn allen zeggen dat iets niet mag. Dat we dat niet vinden kunnen op zo’n dag. Zo’n ontzettend willekeurige dag die ineens de stempel heeft van herdenkingsdag. Herdenken kun je iedere dag. Nabestaanden doen niet anders. Maar als we dan een herdenkingsdag moeten plannen, ben ik voor 17 juli 2015. Een jaar na dato. Al krijg ik dan waarschijnlijk wel ruzie met de bedenkers van de Dag van het Texelse schaap.

Station Amsterdam Amstel

26 Friday Sep 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

Amsterdam, Amsterdam Amstel, Kevin Goes, Schoonmakers

28 Station Amsterdam-Amstel

Hij is de enige die hier thuis hoort. Dat zie je aan alles. Alle andere mensen die hem voorbij stuiven, zijn maar passanten. Dit is zijn plek, hier is hij elke dag. Je ziet het aan de manier waarop hij zijn bezem quasinonchalant tegen een vuilnisbak parkeert. Of aan de manier waarop hij een papiertje van de grond afraapt en dan een vuile blik op een willekeurig iemand werpt. Zeer waarschijnlijk gooide het lieflijke meisje dat papiertje op de grond, maar in zijn opzicht zijn ze allemaal hetzelfde.

De tienduizenden treinreizigers die elke dag zijn werkplek vervuilen, hij haat ze allemaal. De schoonmaker weet diep van binnen dat hij zijn familie voedt omdat zij troep maken, maar graag had hij gezien dat ze dat met wat meer gevoel zouden doen. Als alles in de daarvoor beschikbare afvalbakken zou verdwijnen, zou dat zijn leven een stuk makkelijker maken. Zo moeilijk was het toch niet? En ze zagen hem toch lopen met zijn bezem en zijn afvalbakken? Hij snapte niet waarom mensen dan niet de moeite namen om even naar een afvalbak te lopen.

De schoonmaker haatte vooral de mensen die rond dit tijdstip van de ene kant van het station naar de andere liepen. Het was spitsuur, mensen krioelden als mieren door de massa. Een systeem leek er niet in te zitten, maar toch ging iedereen van de ene naar de andere plek en leek iedereen te weten waar hij naartoe moest. De enige niet op doorreis, was de schoonmaker zelf. Hij bewaakte het fort, waarvoor wist hij niet. Het was niet zo dat het ooit schoon werd, die illusie had hij al lang geleden opgegeven.

Pas toen hij vorig jaar een aantal dagen niet werkte, zag iedereen wat hij deed. Pas als hij niet werkte, zagen mensen hem. Nu hij weer werkte, was hij weer niks meer. Hij was weer dezelfde zombie die tussen de massa voortbewoog. In een eigen tempo, een ander tempo dan de rest. Zelfs met zijn opvallende kleding, zag niemand hem.

Hij veegde nog wat. Ik volgde hem met moeite. Zelfs terwijl ik op hem lette, verloor ik hem telkens uit het oog. Hij was er niet, terwijl ik hem toch duidelijk zag lopen. De schoonmaker, hij waande zich de baas van het station. Een eigen baas, want hij was de enige die echt gaf om de plaats waar hij werkte. En zijn werk was nooit af, als hij ’s ochtends weer op zijn werk kwam, lag het papierwerk hoog opgestapeld en waren de bakken vol. Dan begon alles weer van voor af aan.

Hulp-Frans

05 Friday Sep 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ 1 Comment

Tags

Frans Timmermans, Kevin Goes, Noa de Mes, Roda JC

Ik geloof niet meer in Frans Timmermans. Jarenlang hebben mijn ouders mij voor de gek gehouden. Vol verwachting zette ik het nieuws op en wachtte ik tot er een bericht kwam over Timmermans. Wat spookte hij nu weer uit? In welk oorlogsgebied was hij nu weer aan het bemiddelen? Frans stelde nooit teleur. De ene keer had hij het over Oekraïne, de andere keer over de neerwaartse spiraal van de PvdA. Alles was even boeiend, alles werd met evenveel passie gebracht.Bezoek minister Timmermans aan Albanië

Natuurlijk, ook mij viel het op dat Frans er soms anders uitzag, maar mijn ouders zeiden dat dat het ‘jo-jo-effect’ was of dat het door de stress kwam. Ik at het als zoete koek. Maar de laatste tijd heb ik wat beter op zitten letten. Het leek mij onwaarschijnlijk dat Frans op één dag zowel bij een hockeywedstrijd van zijn dochtertje, een voetbalwedstrijd van Roda JC, een praatprogramma in het centrum van Heerlen én de koffietafel van Juncker in Brussel kon zijn. Dat was onmogelijk!

Mijn ouders zouden daar wel een verklaring voor hebben. Frans Timmermans heeft het zo druk, dat hij soms hulp-fransen in zet. Die gaan dan in plaats van de echte Frans naar de kleinere bijeenkomsten. Waar Frans niet hoeft te spreken en alleen maar handjes hoeft de schudden, is de kans groot dat je een hulp-Frans tegenkomt. Zo hoeft de echte Frans zich alleen maar met belangrijke zaken bezig te houden, de zaken die je op het acht uur journaal ziet.

Maar ook dat zijn acteurs, ik weet het nu vrijwel zeker. Het kan nu eenmaal niet dat een normale politicus zo goed en zo vlot speeches geeft. Zeker niet in het Engels. Ik denk dat voor zijn speech bij de Verenigde Naties gewoon een Amerikaanse ‘Frans’ ingehuurd is. Dat in Rusland ook een paar ‘Franzen’ rondlopen, die als het moet de honneurs waar kunnen nemen.

Ik denk ook niet dat ik de enige ben die er doorheen aan het prikken is. Vandaar ook dat Frans nu weggezet wordt op een post, waarvan niemand weet wat het nu eigenlijk betekent. Dan kunnen ze Timmermans op laten draven om handjes te schudden in alle landen, zodat hij een wereldwijd symbool wordt. De Fransen hebben een Frans nodig en de Duitsers hebben ook gezien hoeveel hoop onze minister ons gaf in bange dagen. Die willen daar ook een graantje van meepikken.

Voor de kinderen zal ik nog doen alsof. Als er weer eens een Frans langs komt fietsen in Heerlen zal ik hem netjes groeten. Ik zal zwaaien en tegen kinderen in de buurt zeggen: “Zag je dat? Dat was Frans Timmermans. Doe maar goed je best op school, want als Frans ziet dat je je best niet doet, dan stuurt hij je zo naar de Oekraïne!”

Blauwtje

12 Tuesday Aug 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

Blauwtje, Kevin Goes, OB, ZZP

afwijzing
Als klein kind was het eigenlijk al duidelijk toen het mij alsmaar niet lukte om de knuffelbeer van mijn zus te pakken te krijgen. Het beest heette blauwtje. Wellicht had ik het toen al moeten weten dat ik voorbestemd was om mijn leven lang blauwtjes te lopen.

Ik vind mezelf daar niet zielig om, in tegendeel. De laatste jaren heb ik er een sport van weten te maken. Vaak ben ik op stapavonden op zoek naar de meid die mij het origineelst afwijst. Van “Nee”, “blijf van me af” en “ik ken je niet en ik wil je niet kennen”, tot “je stinkt”, “nee, ik heb je vlieger nergens gezien” en “ik heb je vorige week al afgewezen”, ik heb ze onderhand allemaal wel eens gehoord.

Wijze mannen zeiden ooit: ‘als je ergens goed in bent, doe het dan niet gratis.’ Daarom ben ik de laatste weken na aan het denken over een verdienmodel aan het blauwtje lopen. Om niet ook met dit idee de boot in te gaan, heb ik een aantal opties bedacht.

1. Iedereen bij wie ik een blauwtje loop, betaalt mij. Er zitten wat haken en ogen aan deze opzet, dat besef ik. Maar ik heb natuurlijk wel net een vrouw een plezier gedaan. Ze hebben de kans gekregen om iemand keihard af te wijzen, wat natuurlijk erg goed is voor het zelfvertrouwen. Ik zou mezelf neer kunnen zetten als een soort van zelfhulp-goeroe, die vrouwen laat zien dat ze elke man af kunnen wijzen.

2. Mannen betalen mij om hun te laten zien hoe het niet moet. Er zijn al duizenden boeken op de markt die mannen helpen een vrouw te scoren. Geen enkel boek helpt echt, want mannen zijn meestal te verlegen om op vrouwen af te stappen. Geen punt, ik laat hun zien hoe het niet moet en welke fouten ze allemaal kunnen maken als ze op vrouwen afstappen.

3. Ik laat me sponseren. Bedrijven die hun product bij vrouwen onder de aandacht kunnen brengen, kunnen mij betalen om hun product aan te prijzen. Een voorbeeld: “Goh, ik ruik dat je ongesteld bent. Gebruik je wel Super soft van OB?” Succes gegarandeerd. Ik loop een blauwtje, maar die meid denkt de rest van de avond wel alleen nog maar aan OB.

Er zitten natuurlijk wel pijnpunten aan dit plan. Mijn avances mogen nooit meer goed gaan. Veel geld verdienen met blauwtjes lopen, of toch af en toe succes hebben? Het is een moeilijke keuze, een onmogelijke keuze. Gelukkig ben ik ZZP’er en kan ik dus naast het blauwtjes lopen, ook nog een hoop andere dingen doen. Zoals onzin als dit schrijven, terwijl ik eigenlijk dozen in moet pakken voor mijn grote verhuizing.

Boom in beha in de trein – inzending Lowlands schrijfwedstrijd

11 Friday Jul 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

Beha, Gio Lippens, Hunkemöller, Kevin Goes, Lars Boom, Lowlands, Schrijfwedstrijd, Tour de France

Net toen Gio Lippens in mijn oor riep dat Lars Boom en Sep Vanmarcke op jacht waren naar de koplopers, kwamen ze tegenover me zitten. De twee meiden waren begin twintig, misschien zelfs dat nog niet. Wel wekten ze mijn aandacht. Dat was apart, want tot toen was ik alleen maar met het verslag van Radio 1 in mijn oor bezig. Snel keek ik naar buiten. Eindhoven zei het bord. Aan de vele zakken die de meiden bij zich droegen, was af te lezen dat ze flink gewinkeld hadden. Bershka, Primark, H&M.
beha

Ze waren al flink in gesprek toen ze binnenkwamen en kwebbelden vrolijk door toen ze hun jas uitgedaan hadden en naast elkaar waren gaan zitten. Snel zette ik zo onopvallend mogelijk het geluid van mijn telefoon zachter. De etappe was spannend, dus helemaal afzetten wilde ik de radio niet. Toch vond ik het gesprek tegenover mij interessanter. Het ging namelijk over beha’s.

Om niet al te veel als een perverseling over te komen, staarde ik door het raam naar buiten. Elk oogcontact met de dames probeerde ik te vermijden. Zij dachten vast dat mijn muziek hard genoeg stond om hun gesprek niet mee te krijgen, want het onderwerp veranderde niet. Terwijl Lippens riep dat Boom en Vanmarcke weer ingelopen waren door een achtervolgende groep, vertelde de blonde meid over haar beha, die vaak te strak zat. Via de spiegeling van de ruit nam ik haar in mij op. Ze was knap. Niet superknap, maar leuk genoeg om naar te kijken. Haar borsten mochten er wezen en haar truitje liet inderdaad zien dat haar beha iets te strak zat. Dat zag je aan de lijntjes die door haar shirt goed te zien waren.

De brunette naast haar knikte. Zij kende het probleem. Een paar beha’s van haar waren ook erg strak. Om haar woorden kracht bij te zetten, stak ze haar borstpartij naar voren. Zij was iets minder knap dan haar buurvrouw, maar ze was wel beter gebouwd. Althans, dat dacht ik, want haar shirt was nogal wijd. Toch was op het moment dat ze haar borsten naar voren stak, goed te zien dat ze daar in ieder geval niet over mocht klagen.

Ondertussen werd de kopgroep ingelopen. In de voorste groep zaten nu nog twee Nederlanders. Lieuwe Westra en Lars Boom. De etappe was waanzinnig, de kasseien op het parcours van Parijs-Roubaix maakte de wedstrijd tot een ware veldslag. Hunkemöller maakte de beste beha’s, zei de brunette. Dat kon ik eigenlijk alleen maar beamen. Het waren ook de mooiste. Al moest ik toegeven dat ik nog nooit een vrouw in een Victoria’s Secret-beha gezien had. Wellicht dat mijn mening dan bijgesteld moest worden. De blonde meid legde de vergelijking met het volgens haar goedkope spul van de H&M.

Toen deed ze iets, waardoor ik toch even mijn concentratie verloor. Ze duwde haar borsten bij elkaar, om aan haar vriendin te laten zien wat haar beste Hunkemöller beha voor elkaar kreeg. Mijn ogen gleden van het raam direct naar de meid tegenover mij. Gelukkig waren de jonge vrouwen zo diep met elkaar in gesprek, dat ze mijn klotsende ogen niet opmerkten. Snel draaide ik me weer naar het spiegelende raam. Hier kon ik ook alles goed zien. Fabian Cancellara was er afgereden, zei Gio Lippens. Dat interesseerde mij op dat moment heel weinig.

Toch bleef ik luisteren. De voorste groep werd steeds kleiner. Lars Boom bleef nog wel voorop, maar Lieuwe Westra moest de strijd staken. Leeg gereden, op. Gevangen door de kasseien, die eerder op de dag al oud-winnaar Chris Froome tot wanhoop dreven. Huidkleurige beha’s waren niet de oplossing, hoorde ik tussendoor. Een deel van het gesprek had ik gemist, dus hoe die conclusie tot stand kwam, wist ik helaas niet. De blonde knikte heftig. Ze was het wel eens met die strekking. Langzaam begon ze te fantaseren over beha’s, met alleen het voorste deel. Op wonderbaarlijke wijze moest dat dan blijven zitten.

Bij de brunette zou dat niet kunnen, zo zei ze zelf. Haar borsten waren daar veel te zwaar en te groot voor. De blonde meid deed wat ik hoopte dat ze zou doen. De volgende secondes leken wel in slow motion te gaan. Alsof ik naar de openingsscène van Baywatch zat te kijken. In mijn gedachten zag ik Pamela Anderson in haar rode badpak en met haar waggelende borsten over het strand rennen, maar dit was echt, dit was niet in scene gezet. De blonde legde haar hand onder de borsten van de brunette en duwde haar arm omhoog. “Die zijn inderdaad zwaar!” Zei ze nogal hard. Het meisje met de bruine haren giechelde. Lars Boom ontsnapte uit de kopgroep van drie. Gele truidrager Vincenzo Nibali liet hem gaan.

Boom moest nog zes kilometer in zijn eentje naar de finish. Mijn bloed begon te kolken. Mijn oren kregen de spanning niet meer geregeld. Aan de ene kant ging een Nederlander eindelijk weer een etappe winnen, aan de andere kant waren twee meiden een gesprek aan het voeren waar ik van genoot. Het had iets voyeuristisch, iets vies. Het was alsof je bij de buurvrouw door de lamellen aan het kijken was. Het gesprek ging gewoon door. Ze waren aangekomen bij plakkertjes op de borsten, om een jurk vast te houden. Dat hadden ze wel eens op een gala gezien.

De blonde liep in een mooie, zwarte jurk over een rode loper. Het decolleté was dieper dan de Atlantische oceaan, maar toch bleef hij goed op zijn plek. Gio Lippens hield het niet meer. Was dat door die jurk? Nee, natuurlijk niet, Lars Boom was de etappe aan het winnen. Maar het beeld van de blondine in de jurk bleef mij bezig houden. Hoe bleef die jurk zo mooi zitten? Naast haar kwam de brunette staan. Ze droeg een mooie beige jurk, ook al met een diep decolleté. Nu ze haar haar zo mooi krullend droeg, zag ze er meteen een stuk mooier uit.

Negen jaar geleden was het, schreeuwde Lippens. Precies negen jaar, negen juli 2005, negen juli 2014. Ik wilde juichen, maar deed het niet. In een trein was dat raar. Net zo raar als aan andermans borsten zitten. De trein stopte, Roermond. De twee meiden tegenover me kakelden nog even door, maar stonden ineens snel op toen het treinstation omgeroepen werd. Zo snel als ze mijn leven binnengewandeld waren, verdwenen ze ook weer. Lars Boom kwam inmiddels uitgeput over de streep, tegen de verslaggever van de NOS kon hij nog geen woord uitbrengen.

Daar liepen ze, niet in een jurk met een diepe inkijk, maar allebei in doodnormale jeans. Ook de rode loper was weg, ze liepen gewoon over de stenen naar de trap richting de bus. Misschien had ik de brunette moeten zeggen dat ze haar haar moest krullen. Dat zou haar echt beter staan. Langzaam wendde ik mijn blik af. In de bank aan de andere kant van het gangpad zat een man. Vijftig gaf ik hem, kalend, met een grijze jas en een bruine broek. Hij lachte naar me.

“Lars Boom heeft gewonnen,” zei ik terwijl ik het linkeroortje uit mijn oor haalde.
“Nou en?” Zei de man en hij lachte richting de inmiddels lege bank tegenover mij. Daarna stak hij zijn duim op. Snel keek ik weg. Wat een viezerik.

Krulvarken in de aanbieding – Column Noa de Mes, 5 juli 2014

06 Sunday Jul 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

Albert Heijn, Arjen Robben, Dirk Kuijt, Jumbo, Kevin Goes, Louis van Gaal, Mark Cavendish, Oranje, Plus, Robin van Persie, Tim Krul, WK Voetbal

Zijn wij nou altijd zo dom geweest, of was Louis van Gaal altijd al zo slim? Natuurlijk, hij stond al jarenlang bekend als een goede trainer. Hij werd kampioen met Ajax, Barcelona, Bayern Munchen en AZ, maar het kunststukje dat hij de afgelopen drie weken laat zien, is ongeëvenaard.
varken

En ik smul er van. Zeker omdat dit een wk is waar niemand in Nederland iets van verwachtte. Vier jaar geleden was de weg naar de finale al van tevoren uitgestippeld. Toen moest het gebeuren. Dit jaar was er geen hoop, Spanje zou ons genadeloos afstraffen en Chili zou voor ons ook een brug te ver zijn. Ik moet eerlijk zijn dat ik zelf ook zo dacht. Mijn halve finale in de toto op het werk kent drie dezelfde namen als nu, alleen Nederland heb ik vervangen door Italië. Hoe dom kan ik achteraf zijn.

En Louis, die wist het allemaal al. Niet dat hij het Nederlandse volk even inlicht. Of in ieder geval grote bedrijven die een slaatje willen slaan uit het wereldkampioenschap. Als Louis even gebeld had, dan was de Media Markt nooit begonnen met die actie waarbij het aankoopbedrag van een tv volledig terug betaald wordt. Daar zweten ze nu peentjes en hopen ze dat Duitsland Nederland in de finale afmaakt.

Maar wat te denken van al die supermarkten die dit jaar eens niets aan reclame doen of juist iets heel kleins? De Plus bijvoorbeeld, met die onzinnige veren. Als ze verwacht hadden dat Nederland ver zou komen, zouden ze wel iets beters verzonnen hebben. De C1000 doet helemaal niets en van de Lidl en de Dirk heb ik ook niks gezien. De Jumbo en de Albert Heijn hebben duidelijk deze slag gewonnen. Volgens mij heb ik namelijk zelfs al een stel hamsters in een juichpak zien lopen.

Maar het is nog niet te laat om nog aan te haken. Specialisten zeggen dat het nu te laat is, maar ik twijfel er aan. Na gisteravond gaat het Krulvarken natuurlijk als een speer. De Kruidvat moet een paar krultangen in de aanbieding gooien, die gaan dan ook als zoete broodjes over de toonbank. En wat te denken van Arjen Robbeenham, Van Persinaasappelen of Nigel de Jonge kaas? De spelers van Oranje zijn hot en daar moet toch zeker iets mee te doen zijn?

Oh en er is trouwens gisteren nog zo’n groot evenement begonnen. De tour de France. Ik heb gehoord dat Patrick Lefevre, de ploegbaas van Omega Pharma – Quickstep Dirk Kuijt opgeroepen heeft om Mark Cavendish te vervangen.

Lekkende doos tijdens het WK

29 Sunday Jun 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

Albert Heijn, Hyundai, Kevin Goes, Tena Lady, WK Voetbal

Adidas-WK-bal-Brazilië-20141

Voor een publieke omroep zendt de NOS wel heel erg veel reclames uit tijdens het wereldkampioenschap voetbal. Natuurlijk, het levert de Nederlandse Omroep Stichting en de STER een hele hoop geld op, maar ik erger me er toch aan. Knap ook hoe de NOS het wegschrijft: elke helft is een nieuw programma en zelfs de rust staat in de programmagids als apart programma. Publieke omroepen mogen namelijk tijdens een programma geen reclames uitzenden, dus daarom deze oplossing. Slim.

Het geeft alleen een hele hoop frustraties. Eén reclame ergerden zich zelfs zoveel mensen aan, dat hij inmiddels van de buis gehaald is. Twee weken duurde de terror van de Braziliaanse commentator die er voor zorgde dat de verkoop van Hyundai’s naar een dieptepunt daalde. Bij het reclamebureau van Hyundai zit nu vast een of andere grapjurk zonder werk.

Een reclame die mij ook op de zenuwen werkt, is het tweede deel van de hamstermania van Albert Heijn. Het eerste deel met die hamsters in Brazilië is nog wel grappig. Maar zodra die supermarktmanager aanbelt bij Giovanni van Bronckhorst, heb ik het niet meer. Niet alleen het acteerwerk van Van Bronckhorst is abominabel (wat verwacht je ook van een oud-voetballer?), maar vooral de tekst is belachelijk. Het is namelijk zeker niet Van Bronckhorst’s eerste WK op de bank. Wat te denken van 1998, toen hij in totaal maar 66 minuten meespeelde?

Maar ik snap de grap wel hoor. Hij zit thuis op de bank. Grappig. Maar ook in die zin klopt die opmerking niet. Twaalf jaar geleden zat namelijk het hele Nederlands Elftal thuis op de bank, toen Oranje zich onder Louis van Gaal niet geplaatst had voor het WK in Japan en Zuid-Korea.

Toch vind ik de meeste reclames nog prima te pruimen. Ze sluiten aan bij de doelgroep en zijn er op gericht dingen aan de man te brengen. Letterlijk. De reclame waar ik me nog het meest aan erger tijdens dit WK, is die van Tena Lady. Die reclame waarin een niet onaantrekkelijke jongedame vertelt dat ze het over alles kan hebben met haar moeder. Over alles! Om die vunzige zinspreuk kracht bij te zetten, begint ze te vertellen over de lekkende doos van haar moeder. Gadverdamme man! Daar zit ik toch niet op te wachten in de rust van een wedstrijd tussen 22 bonkige mannen die elkaar het snot voor de ogen weg bijten?

Daarna begint ze ook nog te denken dat ze zelf ook die problemen kan krijgen. Daaaaaag sex-appeal! Waar gaat dit over? Waarom koopt zo’n bedrijf zendtijd tijdens het WK-voetbal? Dacht Tena Lady toen ze de officiële speelbal zagen meteen aan vrouwenluiers of hoe moet ik dit zien? Alsof er nu ook maar één man in Nederland tijdens het wk naar zijn vrouw geroepen heeft: “hey schat, eindelijk, iets tegen dat vocht dat door je broek heen druipt.” Nee toch? Dat Net5 bol staat van dit soort reclames, ok, maar hou dat weg van zo’n sportevenement. Daar moet het over ballen gaan.

Happy Ending? – Column voor Noa de Mes, 1 juni 2014

01 Sunday Jun 2014

Posted by ksagoes in Schrijfsels

≈ Leave a comment

Tags

chinees, Column, happy ending, india, Kevin Goes

De blik die ik in de spiegel zag, was het beste te beschrijven als totale doodsangst. Terwijl het kleine vrouwtje mij in haar greep had en één voor één de baardharen op mijn wang wegstreepte, flitste mijn leven voorbij. Dit zou toch niet het einde zijn? De geur van knoflook bedwelmde me, van haar handen en uit haar mond drong de lucht mijn neus binnen. Ik zat vastgenageld in mijn stoel en kon geen kant op.

scheermes

Ik zal eerst even een paar stappen terug zetten. Eigenlijk had ik het al moeten weten toen ik de kapsalon binnenstapte. Er stond een raar, klein Chinees vrouwtje in de zaak en voor de rest was het druk. Veel te druk voor één kapster, maar toch was zij de enige in de winkel die aan het knippen was. Nu zaten er alleen maar mannen te wachten, dus wist ik dat het niet langer dan een uur zou duren voor ik aan de beurt zou zijn. Het was nou ook niet zo dat ik haast had, dus nam ik plaats.

Toen ik de zaak rondkeek, vielen mij vijf figuren op. Dat was ook niet zo moeilijk, want ze kwamen duidelijk niet van hier. Het waren Indiërs, die in Duisburg een master volgden. We kwamen aan de praat en ik leerde een hele hoop over de provincie waar ze eigenlijk vandaan kwamen. De oppervlakte was ongeveer even groot als Noordrijn-Westfalen, er woonden alleen zo’n 80 miljoen mensen. Een grote mierenhoop dus. De jongens vonden het dan ook erg fijn om eens in een rustige omgeving te zijn als Duisburg.

Terwijl drie van de Indiërs zaten te wachten om naar de coffeeshop te gaan, wilden twee van hen geknipt worden. Het Chinese vrouwtje legde uit dat ze al genoeg moeite had gehad om Nederlands te leren en dat ze dus totaal geen Engels sprak. Ik werd dus de tolk van haar richting de Indische jongens. Ik heb niet alles vertaald wat ze zei, want dan was ik vast en zeker als een racist over gekomen.

Volgens het Chinese vrouwtje zijn namelijk alle Aziaten lelijk, hebben ze stom haar en kun je er helemaal niks mee. Ze knipt liever van die mooie, Europese mannen. Die hebben mooie gezichten en fijn haar. Nou moet ik ook zeggen dat het ijdelste Indische mannetje een coupe had waar niets van te maken was. Ik vond het dan ook erg grappig dat hij uit zo’n haarboek een kapsel haalde dat onmogelijk was bij hem. Het vrouwtje heeft haar best gedaan.

Toen de Indiërs de zaak uit waren, was ik eindelijk aan de beurt. Het was inmiddels anderhalf uur later, maar ik had me vermaakt en dus mijn middag goed besteed. Zoals elke kapper, knipte ook de Chinese mijn haar anders dan ik zelf wilde, maar dat nam ik op de koop toe. Je gaat niet naar de kapper en komt terug met wat je wenst. Dat is hetzelfde als naar de supermarkt gaan zonder lijstje en toch alles meegenomen hebben. Dat bestaat nu eenmaal niet.

Ze ratelde in slecht verstaanbaar Nederlands nog door over de Aziaten en hun haar en hun hoofd waar deuken in zitten. Ik knikte een aantal keer, maar had geen idee waar ze het over had. Toen ze de boel aan het afwerken was, zei ze op een gegeven moment: “Moet beetje bijscheren.” Ik dacht dat ze het over mijn slapen had en vond het prima. Ze deed haar best maar.

Met haar gezicht kwam ze akelig dichtbij het mijne. De vrouw was denk ik rond de vijftig, ze had een pokdalig gezicht en was voor mij in ieder geval niet aantrekkelijk. Ze kwam mijn comfortzone binnen en bleef daar akelig lang. Mijn hart ging tekeer, ik moest uit deze benarde positie, maar het Aziaatje had me stevig in haar greep. Met een snelle beweging maakte ze mijn wang nat en begon met haar scheermes de haartjes op mijn wang te verwijderen. Ze vergat de hele wereld om haar heen, alsof dit nu de belangrijkste zaak van haar leven was. Zelfs toen er een volgende klant de winkel in stapte, keek ze niet op van haar werk.

Ik kon niets anders dan recht in de spiegel staren. Haar ogen probeerde ik zoveel mogelijk te ontwijken, maar ze was de hele tijd in mijn gezichtsveld en ze was dichterbij dan wie dan ook de laatste maanden geweest was. Gelukkig duurde deze terror maar tien minuten of zelfs iets minder. Ik wist dat ik bij de kapper zat, maar eigenlijk verbaasde het me dat ze na deze zeer persoonlijke behandeling niet ook een ‘happy ending’ wilde geven.

← Older posts
Newer posts →

Subscribe

  • Entries (RSS)
  • Comments (RSS)

Archives

  • June 2017
  • March 2017
  • January 2017
  • July 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • December 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014

Categories

  • English
  • Schrijfsels

Meta

  • Register
  • Log in

Create a free website or blog at WordPress.com.

Cancel
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy