Kapot, ontredderd, neergeslagen. De beelden van de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs gaan door merg en been. Niet vanwege de gruwelijkheid, maar vanwege de achtergrond. Deze aanslag is namelijk gericht op het vrije woord. Ik kende niemand persoonlijk op die redactie, maar toch raakt de barbaarse daad mij, u en eigenlijk iedereen. Ons wordt de mond gesnoerd.

Ik wil het niet, maar toch denk ik meteen aan de setting. De redactie kwam bij elkaar voor een vergadering, zoals dat op redacties gaat. Er wordt gepraat over de inhoud van het magazine, wat gaat er wel mee en wat schuiven we naar volgende keer. Wie moeten we nog interviewen en welke cartoons plaatsen we. Er worden ideeën geopperd en evenzoveel ideeën worden afgeschoten. Alleen was dat deze keer letterlijk.

Straks moet ik met de fiets naar station Muiderpoort. Vanuit mijn huis rij ik dan langs het Oosterpark. Daar staat een beeld, waar ik elke keer even naar kijk als ik er langs fiets. De Schreeuw, zo heet het. Tien jaar geleden werd in de buurt van het Oosterpark Theo van Gogh vermoord, om waarschijnlijk eenzelfde reden als dat nu een redactie in Frankrijk afgeslacht is. Voor het verkondigen van een mening waar anderen het niet mee eens waren.

Vanavond als ik – denkend aan mijn Franse collega’s – langs dat beeld fiets, dan hoop ik dat mensen nu weer hetzelfde doen als tien jaar geleden. Opstaan voor het vrije woord. Want elke keer als er een laffe daad verricht wordt tegen de vrijheid van meningsuiting, worden we voorzichtiger. Gaan we langer nadenken over wat we schrijven. Ga ik langer denken of ik dit wel moet schrijven. Maar het moet juist nu gedaan worden. Want als ik bij elk woord ga twijfelen of ik niet iemand tegen de schenen schop, dan moet ik een ander beroep kiezen.

Of ik nou over God, Mohammed, de Koning of zwarte Piet schrijf, ik moet kunnen schrijven wat ik wil. Dat is mijn vrijheid. Dat we in 2015 bang moeten zijn om onze mening te verkondigen, is belachelijk! Daar kan ik zo boos van worden, dat zelfs ik zonder woorden zit. Het enige dat ik nog kan zeggen, is dat het vrije woord nooit sterft, zeker niet na zo’n laffe daad als vanmiddag in Parijs. Bah.